Skąd pochodzi słowo „pieniądze”?

Wszyscy wiedzą, że szczęście nie tkwi w pieniądzach, ale w ich ilości. I jest to rzeczywiście bardzo pożyteczny wynalazek, którego wkładu w naszą względnie pomyślną egzystencję nie sposób przecenić.

Ale przyjmując i dając pieniądze za towary i usługi, przenosząc je ze świata realnego do wirtualnego i odwrotnie, nie zastanawiamy się, dlaczego tak je nazywamy. Przyjrzyjmy się temu problemowi!

Słowo „pieniądze" weszło do obecnego języka bardzo dawno i bardzo gęsto (przypuszczalnie w XIV wieku). A dziś wielu nie będzie łatwo uwierzyć, że nie tylko nie jest aktualne, ale nawet nie ma słowiańskiego pochodzenia!

Zapożyczyliśmy go z języków tureckich, a w staroruskim miał formę „pieniądze a ” i można go było używać w liczbie pojedynczej. Teraz tego nie mówią, a „pieniądze” odbierane są jako potoczne.

Pochodzi od tureckiego „ tang a”, a następnie z kolei od „tan” – „wiewiórka”. Skóry zwierzęce były używane jako środek płatniczy przed wynalezieniem samego pieniądza, a „ tang oy” to srebrna moneta, która była równą wartością skóry wiewiórki. Słowo to zostało przypisane do monety w okresie przejściowym, a następnie stopniowo rozszerzyło jego znaczenie na pieniądz w ogóle.

Współczesne analogie można znaleźć na przykład w języku tatarskim („ tenk e” – „cu”, „srebrna moneta”) oraz w kazachskiej nazwie waluty narodowej „ teng e”.

Hrywna nowogrodzka – srebrne sztabki o wadze 200 gramów (pół funta)

A co to jest „ na grzywie “? Pochodzi od słowa „ grzywa ” i pierwotnie nazywano to ozdobą szyi. Właściwie „grzywa” to „to, co rośnie na szyi”. Wtedy nazwa „hrywna” przeszła na miarę masy srebra. Dziś jest to nazwa ukraińskiej waluty narodowej.

Od tego samego słowa pochodzi nazwa monety 10 kopiejek „ c.u. pseudonim”, który był używany całkiem niedawno, w czasach ZSRR, a pojawił się prawdopodobnie na początku XVII wieku.

Łatwo dostrzec „włócznię” w „kopejku “ i rzeczywiście tam jest: w pierwszej połowie XVI wieku na srebrnej monecie zaczęto wybijać jeźdźca z włócznią, dlatego nazwano ją „włócznia”, a następnie krótko – „grosz” “.

Grosz z jeźdźcem

Wielu w naszych niespokojnych czasach preferuje obcą walutę e. To słowo jest zapożyczone z włoskiego: „ valut a” oznacza „wartość”. Jest on powiązany z angielskim „ valu e” – „znaczenie”, „wartość”.

Najpopularniejszą walutą jest dziś dolar amerykański. Co ciekawe, słowo to pochodzi z obszaru znajdującego się na terenie współczesnych Czech. Dokładniej z miasta Jachymov, niedaleko Karlowych Warów.

W XVI wieku miasto nazywało się „Joachims thal ” („Joachimstal”), co tłumaczy się jako „dolina Joachima” (oczywiście świętego). Kiedy w pobliżu odkryto złoża srebra, rozpoczęto tu wydobycie i bicie monet, które zwano „ Tallarem Joachimów “.

Joachimstaler

I oczywiście tak złożonej nazwy nie dałoby się skrócić do bardziej dźwięcznego i wygodnego „ Wyższy “. Ta nazwa utkwiła w srebrnej monecie, a wraz z nią zaczęła się rozprzestrzeniać wzdłuż szlaków handlowych w całej Europie: w Hiszpanii talar stał się „ taler o”, w Holandii – w „ Daalder “, w norweskim – „ Dalar “. W amerykańskim angielskim oznaczało to „ dolar “.

Nazwa monety z Czech ma jeszcze jedną ciekawą kontynuację, związaną już z naszym krajem i naszym językiem. Jeśli Europejczycy utworzyli nazwę od końca słowa „Joachims Taller “, to bardziej podobał nam się jego początek, zwłaszcza że na samej monecie widniał św. Joachim. Zaczęliśmy nazywać ją słowem „efimok”.

Zapożyczone jest również słowo „ penny “, w którym łatwo odgadnąć niemieckie korzenie. Przyszedł do nas przez język polski, a pierwotnie pochodzi od łacińskiego „dēnarius gros sus”, czyli „gruby/ciężki denar”.

Samo słowo „dēnarius” pochodzi od „decem” i jest tłumaczone jako „składający się z dziesięciu”. Stąd pochodzi „dinar”, który oznacza walutę narodową wielu krajów, głównie tych, które były kiedyś częścią Imperium Osmańskiego lub znajdowały się pod jego silnymi wpływami.

Banknot serbski o nominale 100 dinarów

Trzecią najpopularniejszą walutą jest brytyjski funt szterling. Istnieje kilka wersji pochodzenia jej nazwy, ale najbardziej prawdopodobna jest ta: w północnych Niemczech monety bito ze specjalnego stopu, który był mocniejszy niż czyste srebro. W Wielkiej Brytanii nazywano go „ srebrem wschodnim” – „srebrem ziem wschodnich”. Później stop ten stał się standardem do produkcji monet w Wielkiej Brytanii, a jego nazwa została stopniowo zredukowana do „ szterling “. „Funt” to miara wagi w srebrze, która pod względem wartości musi odpowiadać jednostce monetarnej.

Moneta jednofuntowa z profilem Elżbiety II

I wreszcie, o japońskim jenie e: pochodzi od chińskiej nazwy „ yuan “, a to dosłownie oznacza „okrągły”, „moneta”. Od niego pochodzi koreańskie „ won a”. I przez tę samą analogię ukuto słowo „tugrik”, co oznacza również „okrągły”,

Oto opowieść o słowach związanych z pieniędzmi w obecnym języku i nie tylko. Jeśli spodobała Ci się nasza mała podróż po świecie środków płatniczych i etymologii – polub i subskrybuj kanał!